On the road again

Haai!

Kennen jullie me nog?! Dat rare, blonde kind dat het ineens te hoog in haar bol kreeg en besloot naar Australië te verdwijnen. Ik hoop dat er wat belltjes beginnen te rinkelen en dat ik dus nog niet vergeten ben! Ik ben zelf al bijna vergeten waar ik was gebleven met mijn veel te lange stories. Ohja, ik begon aan een roadtrip van Perth naar Darwin..
Wauw, die roadtrip ging wel echt als een sneltrein voorbij! En wat we allemaal zijn tegengekomen onderweg... echt geweldig! Oke, ik ging dus op pad met twee Duitsers (Bastian en Rico) en een Belg (Matthias). De eerste stop was bij the Pinnacles. We hebben daar ergens vlak naast het strand overnacht. Letterlijk voor een bordje waarop stond: NO CAMPING!, maar er controleert toch geen kip. Wij zijn tijdens onze hele roadtrip niet één ranger tegengekomen. The Pinnacles waren eigenlijk gewoon een stel omhoog staande stenen waarvoor je 11 dollar entree moest betalen. MAAR wij waren slim en bezochten de rotsjes in de vroege ochtend. Er was nog niemand bij het loket en de kleuren van de opkomende zon maakte zelfs van een stel stenen een prachtig plaatje. Verderop in Geraldton kwamen we twee andere backpackers (Milan en Mona) tegen die Bastian kende van ons hostel. Samen reden we naar een rest area om de nacht door te brengen. Met onze vans kampeerden we vrijwel altijd wild (langs de kant van de weg dus. We waren altijd heel rustig) of we reden naar een gratis restarea waar je soms de luxe van een bushtoilet had (gat in de grond in een hokje). Zo af en toe stonden we op een camping, omdat je van tijd tot tijd toch echt een normale douche nodig hebt, i.p.v. een duik in de plaatselijke rivier. Maargoed, iets boven Geraldton hadden we ons net bij het kampvuur genesteld met nog wat andere backpackers. Bij ons zat ook een meneer. En hebben jullie dat ook wel eens? Dat je iemand ontmoet waarvan je zeker weet dat die persoon je altijd bij zal blijven? Nou, wij hadden dat met deze meneer. Hij was een rasechte kapitein met alles erop en eraan: een petje met een ankertje erop, een witte baard, een (nep)papegaai en... jaja, een houten been! Helaas geen ooglapje. Tijdens de trip hebben we natuurlijk op veel verschillende plaatsten overnacht. Meestal liepen Matthias en ik na aankomst op een nieuwe plek wat rond, beklommen wat bergen en werd er hout gezocht voor een kampvuur. 's Avonds kookten we om de beurt en het was vaak nog lekker ook! Overdag waren we vooral veel onderweg. Achterin kon je niet heel veel zien dus dan ging je gewoon lekker wat slapen of muziek luisteren. Als Matthias en ik samen achterin zaten ontstonden er nogal eens discussies. Dat ging dan vooral over (jullie kennen me......) taal'verschillen' (fouten!!) tussen Vlaams en Nederlands. Hij was zo koppig. En ik ook. We hebben zelfs een keer Ineke moeten bellen, haha! Maar voor de rest kletsten we heel wat af, kwam onze humor enorm overeen wat voor tranen-in-ogen-van-het-lachen-sessies zorgden en konden we urenlang meezingen met de liedjes van Samson en Gert. Heel soms bleven we twee nachtjes op dezelfde plek. Zo ook die keer ergens bij een of ander riviertje waar de jongens zich konden uitleven met vishengels. Allemaal prima. De tweede nacht werd ik echter heel erg ziek en kon ik niks binnenhouden. De hele nacht heb ik rondgespookt en zelfs een slokje water gooide mijn maag er direct weer uit. Waarom vertel ik jullie dit lekkere verhaal? Wel, dit was de aller aller eerste keer in die 5 maanden tijd dat ik last had van heimwee. Ik voelde me zo beroerd en wilde niet in die stinkbus liggen. Ik wilde een bedje op de bank! Ik wilde soepstengels en aanmaak limonade! Ik wilde thuis zijn. De volgende dag voelde ik me nog altijd niet lekker. Het weer hielp ook niet echt mee. Het begon zelfs een beetje te regenen. Tijdens de trip hadden we, behalve de stervens koude nachten, niks te mekkeren over het weer. Behalve dus deze dag. Het begon met ontschuldige druppeltjes, maar langzamerhand werd het steeds donkerder. We waren net aangekomen op Eagle Bluff, een super plekkie op een klif waar je mooi kon uitkijken over de heldere oceaan. Je kon er zelfs vissen, schildpadden en haaien zien zwemmen! Wij hadden alleen vissies gezien. Prima dus, totdat het begon te regenen en het niet meer ophield. In het begin waren de jongens helemaal gelukkig en sprongen ze als kleine kinderen in de grote plassen. Uiteindelijk vormde alles om ons heen zich tot een groot modderbad en moesten we maken dat we wegkwamen voordat we vast kwamen te zitten. In het donker reden we naar Denham, wat gelukkig niet heel ver weg was. We hebben de nacht doorgebracht in een stacaravan, waar de groep een feestje hield. Ik dook vroeg het bed in, omdat ik nog altijd niet zo lekker was. De volgende dag voelde ik me al veel beter en we gingen terug naar Eagle Bluff, omdat dit toch wel een heel mooi plekje was. Ik liep een stuk over de hoge steiger en genoot van het heldere water waar ik visjes en zelfs een haai (!) in kon zien zwemmen. De volgende ochtend stonden de jongens vroeg op om te vissen en kwamen na een paar uur helemaal enthousiast terug: ze hadden iets gevangen. Het was geen grote vis, maar hij smaakte wel erg goed! Dit was trouwens niet het eerste zelf-gevangen beestje dat we hebben opgegeten. Een paar dagen eerder kwamen we tijdens het rijden ineens terecht in een zware sprinkhanen-storm. Hoe die beesten tegen de van aanknalde, het leek wel een bombardement, joh! Na een tijdje stopten we om wat te eten en begon Matthias doodleuk een paar sprinkhanen van de voorkant van de auto af te plukken. Hij stopte ze in een bakje 'voor later bij het kampvuur'. Hihi, grappig grapje. Maar even later toen we ons weer eens bij een vuurtje verzameld hadden, begon Matthias ze echt aan een vork te prikken te roosteren. En op te eten!! Ik had de jongens tot nu toe altijd gevold als ze weer eens een wilde wandeling wilden maken of per sé die rivier over wilden steken. Ook nu vond ik dus dat ik mijn 'stoere' imago hoog moest houden. Bij mijn slachtoffertje werd gelukkig wel het kopje afgehaald en het darmkanaal verwijderd. Het was krokant en de nasmaak was niet al te best. Dus blijven jullie maar lekker aan de stampot. Verder moet ik onze kampeerplek vlakbij the Blowholes ook echt even noemen . Het was zo prachtig daar! Ongelooflijke blauwe, heldere zee waar we uren gesnorkeld hebben. Zo gaaf!!! Al die vissies!! Grote, kleine, dikke, dunne, grappige, lelijke, slungelige, enge, vrolijke, snelle, slome, gekke.... je keek gewoon je ogen uit! Ook het koraal, waartussen de vissies zich lekker aan het poetsen waren, was zo mooi. Ik ben die dag nog even richting the Blowholes gelopen, waar het water tussen de rotsen omhoog spuit. Ook al zo'n indrukwekkend plaatje. De volgende dag reden we naar Coral Bay. Onderweg heel veel dode kangeroes gezien waar nogal eens een grote aardelaar van zat te snoepen. Coral Bay is een klein, maar zeer toeristisch plaatsje aan zee dat bekend staat om haar snorkel-gebeuren. Het was leuk snorkelen daar, maar bij de Blowholes was het wel een stuk mooier moet ik zeggen! Wat wel erg leuk in Coral Bay was, was dat als je in het water stond, je direct omsingeld en gevolgd werd door allerlei vissen. Er bleken ook veel grote schildpadden rond te zwemmen. Iedereen had ze natuurlijk weer gezien, behalve ik. Echt stom. Dat gebeurde steeds. Dan kijk ik heel lang naar de zee, hopend dat ik dolfijnen zie. Keer ik me letterlijk 4 seconden in mijn boek, roept er iemand: oohh dolphins! En als ik dan opkijk zijn ze die krengen (nee vind ze heel lief hoor) alweer weggezwommen! Ook zijn we helaas erg veel mooie plekjes misgelopen. We konden er of niet komen, omdat we geen four-wheel-drive hadden, of de jongens vonden het 'te toeristisch' (pff). Gelukkig hebben we wel heel veel dingen wél gezien en ik vond het idee dat ik tijdens het snorkelen misschien wel een paar (kilo)meter van een schildpad of dolfijn aan het zwemmen was al ontzettend vet. Ookal zag ik ze niet. Onze volgende stop was Exmouth. We hadden van andere backpackers gehoord dat de rangers hier erg streng zijn. Toch waagden we het erop om voor de zoveelste keer wild te kamperen. De eerste nacht vonden we een mooi plekje naast de zee. Het werd donker en de lucht boven ons veranderde langzaam in een waanzinnige sterrenhemel. Naast de prachtige zonsondergangen en zoveel meer brengt de West kust je dus ook nog eens zo'n sterrenhemel. De Oost kust zit simpelweg te vol met steden, dus met te veel verlichting, om zoveel sterren te kunnen zien. Hoe langer je naar boven keek, hoe meer (vallende) sterren en satellieten je zag. Verder hebben we nog eens ergens tussen de duinen gekampeerd. De jongens hadden een hele oven gebouwd om een brood in te bakken, maar uiteindelijk belanden we vroeg in bed, omdat Bastian (de broodbakker) bang was voor de spinnen in het zand. Ik niet trouwens!! Klein beetje misschien. Eén nachtje hebben we daar 'legaal' gekampeerd in Cape Range National Park. Dit park heeft een ontzettend mooie stranden. Toen we aankwamen op onze kampeerplek, stonden daar ineens Miri, Johan en Chris, backpackers die we eerder onderweg al een paar keer waren tegengekomen. Dit kwam zo verrassend vaak voor, het continu tegenkomen van dezelfde backpackers. Eén keer stonden we zelfs bij een stoplicht te wachten en toen we opzij keken, zagen we de groep waar we 5 dagen geleden liedjes bij een kampvuur mee hadden gezongen. Australië is zo klein. Maargoed, Miri, Johan en Chris waren net op weg naar Turquoise Bay en Oyster Bay om te gaan snorkelen en vroegen of ik mee wilde. Ze waren echt mijn redding, want het liep op dat moment niet zo lekker in de groep. De jongens waren erg aan het mopperen. Niks was goed en ze hadden nergens zin in, dus gingen ze de van maar schilderen. Nou, met dit mooie weer zag ik het echt niet zitten om de hele tijd rond de bus te hangen met een kwast in mijn hand... Ik sprong dus meteen bij het drietal in de auto en we hebben een topdag gehad!! Turquoise Bay was prachtig, maar Oyster Bay zal ik al helemaal nooit meer vergeten. Vanaf de eerste seconde dat ik mijn hoofd onder water stak, bleef ik alleen maar verbaasd om me heen kijken. Het was zo prachtig!! Het was echt net zoals in de film 'Finding Nemo'. Het was een drukte van jewelste in de oceaan. Overal vissies, mooi koraal, gekleurde zeesterren en ander gekke beestjes. Soms wachtten we even met 'oversteken' totdat een hele groep mega vissen voorbij gezwommen was. Het was ook een erg spannend idee dat er mogelijk haaien om ons heen aan het zwemmen waren. En ja hoor, natuuuuurlijk had de rest van de groep uiteindelijk weer een haai gezien en ik niet!!! Ook Johan had hem niet gezien (gelukkig, zo voelde ik me wat minder een duts). Maar we gaven niet op! Even later doken we weer het water in en na een tijdje rond gespartelt te hebben zag ik ineens een grote knorrige kop onder het koraal vandaan omhoog gluren. Ik schrok me dood, dat was een haai!!! Ik meteen mijn hoofd omhoog om Johan te waarschuwen. We zwommen terug, maar konden hem niet meer vinden. Shit shit shit... ik begon al tevreden te raken dat ik alleen zijn koppie heb gezien, totdat Johan ineens hysterische blub-geluiden begon te maken. Ik volgde zijn spastische gebaren en JAAAAA daar lag toch echt een haai!!! Een ongelooflijk groot haaienlijf lag lekker te chillen onder een stuk koraal. Zijn kop kon je niet zien, die had hij onder het koraal gestoken. Maar zijn lijf was enorm!! En hij lag daar zo rustig. Alleen zijn staart bewoog een beetje heen het weer, wat het zand op de bodem deed opstuiven. Oh jongens, het was zo gaaf!! Wij hingen een meter van hem vandaan met alleen ons brilletje en snorkelpijpke! En we konden zo lang naar hem blijven kijken als we wilden, terwijl de anderen alleen maar een haai voorbij hebben zien scheuren die 1 sec later weg was. En wij zaten gewoon zo lang als we wilden op de eerste rang van een wilde haai te genieten. Dat was echt gaaf. Helemaal gelukkig kwamen we dan ook even later boven. Op de terugweg naar onze kampeerplek zagen we ongelooflijk veel kangs. Ik had er natuurlijk al heel wat gezien, maar ik blijf ze zo leuk vinden. En dit keer hopsten ze mee met de auto, schoten ze de weg over (gevaarlijke beesten heur) en waren er heel veel baby's. Echt een Ozzie Experience dus. Een paar zonnige dagen, lange autoritten en gezellige avonden bij het kampvuur later kwamen we aan in Broome. Ik schrok wel een beetje van de aboriginals daar. Ze zaten gewoon in groepen bij elkaar niks te doen en de helft was dronken. We verbleven in een caravanpark, met veel andere backpackers. Na een paar dagen vertrokken we alweer richtig Katherine, omdat er totaal geen werk te vinden was in Broome. De reis naar Katherine was prachtig!!! Met name onze kampeerplaats in the Kimberley's. Echt fan-tas-tisch, zo mooi!!! Vooral het zwembad met een geweldig uitzicht op de achtergrond. Ik heb wat foto's geplaatst, maar bedenk wel dat het in het echt zelfs nog mooier was! We zijn hier twee volle dagen gebleven en hebben een stuk naar Lake Kununurra gelopen waar ik voor het eerst in mijn leven een wilde, levende krokodil heb gezien! Joehoe! Het was een zoetwater krok, dus niet zo'n groot, vet monster, maar toch super gaaf. Toen we na vele kilometers door prachtige omgevingen in Katherine aankwamen, gingen drie van de vier jongens daar in de buurt op een boerderij werken. Rico, Mona en ik vervolgden onze weg naar Darwin. De vans gingen met de jongens mee, dus dat werd hitchhiken (liften) voor ons. Na 20 minuten stopte er al een wagen. En niet zomaar eentje: het was een oversize truck. HOE cool! Dat had ik echt niet durven hopen! Het was een rit van 4 uur en het was erg leuk. Ik mocht zelfs een paar keer toeteren en ik heb ook nog even een band moeten verwisselen! Toen ik mijn reis begon had ik wel verwacht dat ik kangoeroes zou zien of op een digeridoo zou spelen, maar dat ik nog eens een band van een oversize truck zou vervangen.. die had ik niet zien aankomen, haha. En daarom geniet ik van dit soort dingen stiekem nog wat meer. Onze eerste nacht in Darwin was vreselijk. Er was een overschot aan backpackers en alles zat vol. Uiteindelijk hoefden we gelukkig niet op straat te slapen, maar het werd wel een prijzig grapje. Hellup, ik heb echt een baantje nodig!! Ik loop al in vodden, leef op blikvoer, was mijn haren niet meer en laat mijn baard staan om wat geld te besparen. Ook ben ik na een paar dagen van een hostel naar een huis verhuisd, omdat dit goedkoper is. Naar 10 Bleeser Street, Fannie Bay om precies te zijn. Hier woon ik nu alweer bijna 4 weken en het is zo leuk! Ik woon er met 11 andere mensen, twee honden, een kat en een baby walibi!!!! (Hoop dat ik hier nog iemand mee kan verrassen, aangezien de kans groot is dat Ineke jullie allang uitgebreid heeft ingelicht over de laatste nieuwtjes). Maar jaaaa een baby walibi dus! Haar naam is Dot en ze is super schattig. Hoe kom je hier nou weer aan? Een baby walibi in huis? Hallo?? Nou, mijn huisgenoot had haar moeder 3 maanden geleden aangereden. Na 15 minuten achter het half dode beest aangerend te hebben, kreeg hij haar dan eindelijk te pakken en heeft hij haar uit haar lijden verlost. Toen hij terug naar de auto liep, hoorde hij iets ritselen in het gras. En daar lag Dot; klein, rimpelig, naakt en onwijs lelijk. Hij nam haar mee naar huis en sindsdien heeft hij het moederschap op zich genomen. Nu heeft Dot haren en is ze ook echt een dotje. Verder heb ik ondertussen al op 5 verschillende plaatsen gewerkt, waarvan ik er nu 2 als vast baan heb. Wil je graag weten welke baantjes dit zijn, hoe het met Dot gaat, of ik nu eindelijk eens een schildpad heb gezien, wat ik laatst in de gootsteen heb gevonden en hoe leuk mijn huisgenoten zijn? Dan moet je nog even wachten, want dat vertel ik de volgende keer. Hopelijk in een wat korte tijd dan 8 weken.
Leuk dat jullie mij nog altijd volgen! Tot de volgende keer.
Dikke kussen