Kiezen

Lieve Hollanders,

Zitten jullie weer klaar voor een nieuw verhaaltje? Bereid je dan maar vast voor, want sinds de dag dat ik weer in het stadse leven ben beland, heb ik geen moment stilgezeten. Het was wel weer even wennen na die geweldige weken op the farm. Van nu af aan is het even afgelopen met duizend zachte kussen en vers, schoon drinkwater. In plaats daarvan weer back to reality: krakende stapelbedden, gedeelde keukens, zelf boodschappen doen (en ervoor betalen ook nog!), chloorwater zuipen, snurkende mensen in je kamer en.. geen paard of lam te zien als je de deur uitloopt! Gelukkig is het wel enorm gezellig met Sarah, Ina en Laura. Na twee dagen Adelaide vertrok Saar alleen al naar Perth. Ina, Laura en ik zouden nog t/m 12 mei in Adelaide blijven. Op die datum stond namelijk een ritje met the Indian Pacific gepland! Straks meer daarover, want voor het zover was hebben we nog heel wat uitgespookt. In de eerste week zijn we met al onze spullen in hun van (busje) gedoken en naar Flinders Ranges getuft. Het was zo'n mooie tocht en het was erg gezellig met die twee gekke duitse meiden. Tijdens het meezingen met de Spice Girls zijn we een paar keer verdwaald geraakt, maar ondertussen erg genoten van het prachtige landschap. Op onze weg hebben we ook heel veel wildlife gespot! Vooral de eerste dag, donderdag, was echt een dierendag. Kangoeroes, konijnen, emu's, aardelaars, vossen... we zagen ze allemaal! Ze lagen alleen wel dood langs de kant van de weg. Helaas bleek de tocht te lang en haalden we Flinders Ranges de eerste dag niet. Wel een mooie zonsondergang gezien terwijl we met onze voeten in het rode outback zand stonden. Nadat de zon helemaal onder was, gingen we op zoek naar een slaapplek. Geen hostel dit keer, aangezien we ons eigen bed op wielen bij ons hadden. We vonden een plekje langs de kant van een landweggetje dat ons wel verlaten genoeg leek. Het is namelijk vaak niet toegestaan om zomaar ergens voor camping te spelen. We stonden er net een paar minuten toen er een auto aankwam. En daar bleef het niet bij, er bleven maar auto's komen. We hadden blijkbaar een erg drukke verlaten landweg uitgezocht. De eerste drie keer kregen we een halve hartaanval en waren we bang dat we weggestuurd werden, maar iedereen wilde alleen maar even weten of alles goed ging. Was onze bus ermee opgehouden? Hadden we voldoende te eten? Genoeg schone sokken bij ons? En mocht er wat zijn, dan konden we altijd aankloppen bij die ene boer verderop. Ik had al door dat de Ozzies ontzettend vriendelijk en behulpzaam waren, maar dit sloeg echt alles. Wat een aardig volk! Nadat we de bus omgebouwd hadden tot 3-persoonsbed hebben we lekker in klapstoelen van een pasta-salade gesmikkeld. En daar zit je dan, met je goede gedrag onder de sterren in the drukste middle of nowhere met een potje pasta op schoot, heerlijk! De volgende ochtend hebben we de reis voortgezet naar Flinders Ranges. Vol goede moed crossten we door en door en door en door en nog een stukje verder.. totdat we te ver door waren gecrosst. De enige route direct naar Flinders Ranges bleek er eentje te zijn die dwars door de bergen ging. Challenge accepted. Steile hellingen, grote plassen water, hobbelige wegen, bomen op de weg.. onze bus was nie tuh houwe! Was wel grappig dat we om ons heen alleeeen maar super-de-luxe jeeps zagen speciaal gemaakt voor deze woestenij. Ons rammelende busje werd dan ook nogal verbaasd aangegaapt. Uiteindelijk hadden we onze bestemming bereikt en we werden beloond met wilde en, belangrijker, springlevende kangoeroes en emu's! Eén keer hadden we zelfs bijna een emu aangereden! Realistischer kon het gewoon niet worden. Na deze geslaagde wildlife-tour keerden we weer terug naar Adelaide. Onderweg begon het knetterrrrhard te regenen, maar op hetzelfde moment scheen de zon wat zorgde voor een waanzinnig mooie regenboog. Ja, dat was mooi. Die nacht weer in de bus geslapen ergens op een parkeerplaats aan het strand. Verder zijn we natuurlijk ook vaak het nachtleven ingedoken waar we veel leuke mensen hebben ontmoet. En soms kan dit nog een leuk staartje hebben. Het ene moment sta je met iemand te praten in de pub en het volgende moment zit je met zijn vriend en zijn ouders op hun glamour-glitter-speedboot! Of je hangt erachter op een opblaasband of wakeboard. Heb dus voor het eerste in mijn leven gewakeboard (ja en ook voor het eerst van mijn leven gierend en brullend op een oplaasding achter een speedbood gehangen). Ik bakte er alleen niks van. Na de boot-dag wel een super mooie wandeling gemaakt achter hun strandhuis. Op onze weg een dode zeehond gezien en veel wilde kangoeroes. Heb ondertussen al zoveel Skippy's gezien, maar ik krijg er volgens mij nooit genoeg van! Voor de rest zijn we in Adelaide nog naar een chocoladefabriek geweest waar ze gratis rondleidingen gaven (en gratis chocola uitdeelde!!!), hebben we Clements, Glacier National Park bezocht waar je kangoeroes en koala's kunt aaien, Ina hebben Ina en Laura hun bus verkocht (en omdat ik zo goed geholpen had met de verkoop kreeg ik een hazelnootijsje), zijn we naar Handorf geweest, een stadje in het teken van Duitsland waar verrassend veel Hollandse dingen te vinden zijn zoals stroopwafels, hagelslag, spuculaasjes, boerenkool met worst, drop en schuddenbuikjes. Zelfs de de informatie op de verpakking was in het Nederlands! En verder natuurlijk hier en daar 's avonds van een drankje genipt. Ik ben niet al die tijd alleen maar in Adelaide geweest. Ben er namelijk een keer voor een paar dagen tussenuit gesneakt naar Gus en Jenny. Via Facebook had ik contact gehad met Tim, hun zoon. Hij was aan het reizen toen ik bij Gus en Jen verbleef. We hadden elkaar wel een paar keer over de telefoon gesproken, maar dus nog nooit echt ontmoet. Hij vond dat het daar onderhand wel eens tijd voor werd. En zo gebeurde het: op moederdag nam ik de bus naar Murrayville. Tim haalde me op en vertelde me dat Gus en Jen van niks wisten. Hij had een heel plan bedacht waarin ik me moest verstoppen en uit het niets boven kwam duiken. Ik had het nooit verwacht, maar ik was een super-verrassing voor ze. Toen Jen me zag moest ze zelfs even een traantje wegpinken, waardoor mijn sluizen ook bijna opengingen en Gus stond alleen maar te lachen. Tim had die zondag vanalles gepland. We gingen met een groep in de jeep naar the desert. Was erg vet, net zo'n autorally en ik heb weer kangoeroes gezien! Heb natuuuuurlijk paardgereden, heerlijk gegeten en de lammetjes opgezocht. Dat laatste was zo bijzonder dat ik het even moet vertellen. Leslie, mijn liefste lam, was al een tijdje geleden uitgezet in de paddock waar hij als mini gevonden is. Ik wilde hem natuurlijk heel graag zien, dus reden Tim en ik naar die paddock. Toen we de kudde gevonden hadden, beweegden alle schaapies voort als een dikke witte wolk, weg van de truck. Opeens stond er een klein wit vlokje stil en bleef aandachtig naar onze truck staren, de rest van de kudde ver achter zich latend. We riepen hem en ja hoor, het was Leslie! Toen hij onze stemmen hoorde kwam hij me toch blij blèrend naar de truck toe geracet! Het verwarmde gewoon mijn moederhart. Mijn babyschapenzoon was me niet vergeten! Hij huppelde weer net zo achter me aan als toen ik er nog elke dag was. Ik ben erg blij dat ik hem nog even heb kunnen zien en knuffelen. Op dinsdag was het weer tijd om terug naar Adelaide te gaan. Het was moeilijk om afscheid te nemen. De afgelopen dagen waren ook zo leuk. Alsof ik nooit ben weg geweest. En met Tim kon ik het enorm goed vinden. Oja, vergeet ik bijna het leukste te vertellen! Tim doet namelijk mee aan Farmer Wants a Wife, de Australische versie van Boer Zoekt Vrouw! Ik wilde me aanmelden. Deze kans om mezelf voorgoed in het boerenleven te gooien kon ik natuurlijk niet voor mijn neus voorbij laten gaan! Maar helaas was ik nèt 3 minuten te laat. Ja echt niet te geloven, ik weet het! Maargoed dinsdag was ik dus weer terug in Adelaide, alleen niet voor lang. Donderdagavond was het namelijk al zover: met the Indian Pacific naar Perth! Deze trein gaat over de langste kaarsrechte spoorweg van de wereld, dwars door the outback. Vooral Ina was helemaal hotel de botel over dit tochtje. Laura en ik verheugden ons er ook wel op. We keken vooral uit naar de grote, rode zandvlaktes die we tijdens onze reis zouden zien. Helaas viel dit knap tegen. We tuurden de hele tijd uit ons raampje en zagen niks anders dan groen. Groen, groen, goen. Waar bleef dat kale, rode landschap nou waar niks anders te zien is dan een voorbij waaiende takjes-bal op zijn tijd zoals in die western films???! Op een gegeven moment gaf een stemmetje door de intercom aan dat dit the outback was en dat ze in haar hele carriere (26 jaar) nog nooit zoveel groen heeft gezien. Tuuuurlijk, hebben wij weer, hoor! Wel hebben we voor het eerst wilde kamelen in de verte gezien. Met de trein zoef je er alleen te snel langs om een foto te maken. Verder hebben we de tijd gedood met het spelen van Mensch erger dich nicht, Yatzi, kaarten, lezen, slapen en uit het raampje kijken. Het was erg relaxed en gezellig, maar het toppunt was toch wel de man naast me. Ik kreeg een halve hartverzakking toen ik hem zag: dat was papa! Ik zweer het, die man naast me leek zo ontzettend veel op Wim!!! Hij had alleen niet zoveel haar boven zijn ogen als papsie (tja, hij blijft hierin onverslaanbaar, geloof ik), maar verder.. ongelofelijk. Ik heb geprobeerd stiekem een foto van hem te maken, maar dat was nog best lastig. Op een gegeven moment zat hij het boek "iPhones for Dummies" te lezen, wat het plaatje helemaal compleet maakte. Had erg veel moeite om mijn lachen in te houden (terwijl ik dit typ zie ik het weer voor me en het kost me grote moeite om het niet uit te proesten). We hebben nog even met hem gepraat en zelfs in zijn praat-bewegingen leek hij op Wim! Hij bleek ook nog eens heel erg aardig en hielp ons op weg toen we, na 2 nachten, in Perth aankwamen. De eerste paar nachten hebben we doorgebracht in Frementle. Erg mooi plaatsje. (Oh, even voor de duidelijkheid: Wim zat gewoon thuis, het was hem niet.) Na een paar nachtjes verhuisd naar the Old Swan Barracks Hostel in Perth City. Net als in Adelaide, maakten Ina en Laura ook voor Perth weer een hele 'things to do'-waslijst. Eén van die dingen was een bezoek aan Penguin Island, waar we niet alleen pinguins hebben gezien. Tijdens een wandeling over het mooie strand op het eiland hoorden we ineens een Indiaanse vrouw (die we eerst een beetje eng vonden) DOPHI! DOPHI! roepen. Dolphi? Dolfijn??! We speurden over het water en ja, hoor daar zwommen ze!! Een hele groep wilde dolfijnen! Wilde dolfijnen!!! Een hele groep!!! In het wild, niet in een aquiarium!! Ik probeerde er een foto van te maken, maar het is te onduidelijk. Het beeld van mijn eerste wilde-dolfijnen-ervaring zit echter in mijn hoofd genageld en denk niet dat ik dit ooit zal vergeten. Het was zo'n prachtig gezicht! Topdag dus. Helaas heb ik ook een minder leuke dag gehad. Al een tijdje had ik erg last van mijn verstandskies. Op een gegeven moment deed het zo veel pijn dat ik niet eens meer kon eten en slikken. Dit was de druppel voor Ina en Laura. Ze sleepten me naar de tandarts. Ik had eigenlijk niet echt iets ergs verwacht. Meer zoiets van: hier meid, wat pijnstillers en gewoon even rustig aan doen. Helaas werd het iets meer dan dat. Op de foto bleek dat mijn hele tand ontstoken was. Ook groeide hij tegen mijn kaak aan; mijn mond was veel en veel te klein. De tandarts, een jonge chinese student, liet me weten dat ALLEBEI de tanden er per direct uit moesten. Mijn bovenste verstandskies bleek namelijk ook nogal groeiproblemen te hebben in mijn 'abnormaal kleine mond'. Ik raakte hierdoor wel een beetje in paniek en belde het thuisfront. Gelukkig stelde vooral papa me heel erg gerust (ook wat betreft geldzaken, want dit kon nog wel eens een klein goudmijntje gaan kosten. Ze had het namelijk over hechtingen en tintelingen en weetikveelwatvoornviezedingennogmeer). Ze gaven me 9 injecties en het duurde even voordat ze de tanden eruit had gerukt. Ze waren enorm. Ik was zo blij dat Ina en Laura bij me waren. Volgens mij waren ze minder blij met mij aangezien ze na de sessie verbrijzelde handen hadden. Met wat watten in mijn mond, medicijnen in mijn vuist en kiezen in een tassie kon ik weer gaan. Gelukkig geen hechtingen! Heb wel bijna een week op soep en yoghurt geleefd. Heeft ook weer zo zijn voordelen: ben 1,5 kg afgevallen. Jeej! Iedereen in het hostel was zo lief en betrokken. Dat is zo leuk hier. Elke dag wordt er wel aan me gevraagd hoe het gaat met mijn mond. Ina en Laura waren ook heel lief voor me. Afgelopen woensdag zijn ze naar Thailand vertrokken. Dat was wel even een moeilijk moment. We hebben meer dan twee maanden met elkaar opgetrokken en het was zo gezellig. Het zijn zulke goede vriendinnen geworden. Je ontmoet zoveel mensen tijdens je reis, maar met maar een paar blijf je echt nog lang in contact. Wat betreft Ina en Laura kan ik me niet voorstellen dat we snel het contact verliezen. Ze gaven me op het moment van vertrek een klein boekje met aan elkaar gebonden foto's van onze leukste herinneringen. In het boekje zat een brief. Het was in het Duits geschreven, maar dat was geen probleem. Ik heb met Ina en Laura naast engels ook heel veel duits gesproken.Sinds het vertrek van mijn lieve duitse vriendinnetjes heb ik me echter geen moment verveeld, aangezien ik met mijn neus in een hele leuke groep ben gevallen. Elke dag en avond is gezellig. We koken samen, gaan naar de film of zitten gewoon lekker knus bij elkaar met een biertje. Helaas gaat iedereen volgende week alweer weg. Ikke trouwens ook. Eerst had ik ervoor gekozen om hier een tijdje te blijven om te werken, todat een vriend me een lift aanbood naar Broome in zijn van. Hij vertelde dat hij het rustig aan wilde doen, zodat hij zoveel mogelijk van de West Coast kon zien. Dit was ook precies wat ik graag wilde! Een prachtige aanbieding! Maar geld is ook belangrijk... Wat nu? Kiezen. Na een geldzaken-gesprekje met paps was de keuze niet moeilijk meer en nu vertrek ik 7 juni met Bastian richting Broome! Heb er zoveel zin in! De dagen hier in Australië vliegen voorbij, het gaat allemaal veel te snel! Waar ik me eerst nogal zorgen over maakte is, dat je maar één weg kunt kiezen uit zoveel wegen en je weet niet van te voren of dit wel de beste, leukste, juiste of slimste weg is die je kiest. Nu begin ik het een beetje te zien als allemaal prachtige mogelijkheden en als je er maar ééntje kunt kiezen, dan moet je daar maar het beste uithalen. Dan maak je er gewoon zelf de leukste, mooiste en juiste weg van! Ja ja ja errug chliché dit, maar na een tijdje in Australië begin je gewoon spontaan te filosoferen...

Tot de volgende keer!
xxxxx

p.s. ik heb trouwens geen flauw idee waarom er een plaatje van Alice Springs rechtsbovenaan de pagina staat. Daar ben ik helemaal niet! Reur heur.